Krótkoterminowe aktywa finansowe biuro rachunkowe Lódź

Krótkoterminowe aktywa finansowe – zgodnie z ustawą o rachunkowości są to aktywa obrotowe płatne i wymagalne lub przeznaczone do zbycia w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego lub od daty ich założenia, wystawienia lub nabycia. Przez krótkoterminowe aktywa finansowe rozumie się aktywa pieniężne (np. środki pieniężne w kasie lub na rachunku bankowym), instrumenty kapitałowe wyemitowane przez inne jednostki (np. udziały lub akcje), a także wynikające z kontraktu prawo do otrzymania aktywów pieniężnych (np. udzielone pożyczki) lub wymiany instrumentów finansowych z inną jednostką na korzystnych warunkach (np. umowa forward).

Krajowa Izba Bieglych Rewidentów biuro rachunkowe Lódź

Krajowa Rada Biegłych Rewidentów powstała z mocy uchwalonej 19 października 1991 ustawy o badaniu i ogłaszaniu sprawozdań finansowych oraz biegłych rewidentach i ich samorządzie, która weszła w życie 1 stycznia 1992.

13 października 1994 Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił odrębną ustawę o biegłych rewidentach i ich samorządzie, poświęconą wyłącznie sprawom samorządu zawodowego. Zgodnie z tą ustawą KIBR jest niezależna w wykonywaniu swoich zadań i działa na podstawie przepisów ustawy oraz postanowień statutu. Przynależność do KIBR jest obowiązkowa i powstaje po wpisaniu do rejestru biegłych rewidentów. Od 6 czerwca 2009 r. obowiązuje Ustawa z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz.U. 2009 nr 77 poz. 649). Krajowa Izba Biegłych Rewidentów posiada osobowość prawną, a jej siedzibą jest miasto stołeczne Warszawa.

Do zadań Krajowej Izby Biegłych Rewidentów należy:

1. reprezentowanie członków oraz ochrona ich interesów zawodowych
2. ustanawianie norm wykonywania zawodu biegłego rewidenta
3. ustalanie zasad etyki zawodowej biegłych rewidentów
4. określanie teoretycznych i praktycznych kwalifikacji kandydatów na biegłych rewidentów i nadawanie im tytułu biegłego rewidenta
5. sprawowanie nadzoru nad należytym wykonywaniem zawodu i przestrzeganiem zasad etyki zawodowej przez członków KIBR oraz przestrzeganie przez podmioty uprawnione do badania sprawozdań finansowych przepisów ustawy o biegłych rewidentach i ich samorządzie oraz innych przepisów dotyczących samorządu biegłych rewidentów i przepisów dotyczących przedmiotu działalności podmiotów uprawnionych do badania sprawozdań finansowych
6. doskonalenie zawodowe członków Krajowej Izby Biegłych Rewidentów
7. nakładanie na członków KIBR kar dyscyplinarnych za naruszanie prawa i norm wykonywania zawodu oraz etyki zawodowej

KIBR opracowuje też materiały szkoleniowe dla kandydatów na biegłych rewidentów oraz może prowadzić działalność wydawniczą i szkoleniową.

Ponadto Krajowa Rada Biegłych Rewidentów prowadzi rejestr biegłych rewidentów oraz listę podmiotów uprawnionych do badania sprawozdań finansowych.

Koszty przerobu biuro rachunkowe Lódź

Koszty przerobu - to koszty procesu produkcyjnego, obejmujące koszty bezpośrednie wytworzenia (pomniejszone o koszty materiałów bezpośrednich) oraz koszty wydziałowe.

Koszty przerobu obejmują dwie główne kategorie: płace bezpośrednie oraz koszty wydziałowe. Płace bezpośrednie to wynagrodzenia pracowników wydziałów produkcyjnych, zależne od wielkości produkcji. Z kolei koszty wydziałowe to koszty pośrednio związane z procesem produkcyjnym, do których zalicza się m.in. amortyzację maszyn produkcyjnych, ogrzewanie pomieszczeń produkcyjnych czy ubezpieczenie hali produkcyjnej.

Koszty płac bezpośrednich można w sposób jasny odnieść na określony wyrób. Poprzez ewidencję wynagrodzeń i rozdzielnik płac możliwe jest ustalenie jaka część wynagrodzeń przypada na określony produkt. Z kolei koszty wydziałowe należy rozliczyć na produkty przy pomocy tak zwanych kluczy rozliczeniowych.

Wycena produkcji gotowej i w toku uzależniona jest od charakteru procesu produkcyjnego. Możliwe są dwie następujące sytuacje:

1. materiały wydawane są sukcesywnie w procesie produkcyjnym,
2. materiały wydawane są w całości w momencie rozpoczęcia produkcji.

Koszty pośrednie biuro rachunkowe Lódź

Koszty pośrednie – jeden z rodzajów kosztów w przedmiotowym układzie ujmowania kosztów działalności gospodarczej. Koszty pośrednie obejmują te składniki kosztów, które nie mogą być bezpośrednio odnoszone do produkowanych wyrobów lub usług bądź rodzajów działalności, tzn. nie można przyporządkować ich poszczególnym nośnikom na podstawie pomiarów i dowodów źródłowych lub takie przyporządkowanie jest nieopłacalne. Koszty pośrednie są przypisywane poszczególnym nośnikom na podstawie procedur rozliczeniowych. W momencie poniesienia koszty pośrednie grupuje się wspólnie, a następnie rozlicza w wymaganym przekroju z wykorzystaniem kluczy rozliczeniowych (np. płace bezpośrednie, koszty bezpośrednie, koszty produkcji).

Z punktu widzenia odmian działalności koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty pośrednie działalności podstawowej,
• Koszty działalności pomocniczej,
• Koszty zarządu (ogólnoadministracyjne).

W układzie funkcjonalnym koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty zakupu,
• Koszty pośrednie działalności właściwej,
• Koszty sprzedaży.

Koszty finansowe biuro rachunkowe Lódź

Koszty finansowe – to koszty i straty wynikające z transakcji związanych z działalnością inwestycyjną i z działalnością finansową jednostki gospodarczej. Są one księgowane w zespole 7 zakładowego planu kont (Przychody i koszty związane z ich osiągnięciem) na koncie Koszty finansowe.

Do kosztów finansowych należą w szczególności:

1. wartość sprzedanych inwestycji w aktywa finansowe,
2. zapłacone i zarachowane odsetki oraz prowizje od zaciągniętych kredytów bankowych i otrzymanych pożyczek, jeżeli nie służą finansowaniu nabycia lub wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także wytworzenia produktów lub przygotowania towarów do sprzedaży – w przypadkach uzasadnionych długotrwałym okresem wytworzenia lub przygotowania,
3. zapłacone i zarachowane odsetki od przeterminowanych zobowiązań cywilnoprawnych i od należności budżetowych,
4. zapłacone i zarachowane odsetki i dyskonto od wyemitowanych papierów dłużnych oraz od wystawionych weksli własnych,
5. nadwyżka ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi z wyceny aktywów finansowych wyrażonych w walutach obcych,
6. koszty z tytułu aktualizacji wyceny inwestycji w aktywa finansowe.

Kontrola dokumentów biuro rachunkowe Lódź

Kontrola dokumentów sprawdzanie poprawności dokumentów pod względem formalnym, merytorycznym i rachunkowym. Dokument oceniony pozytywnie nabiera charakteru dowodu księgowego i może być podstawą dokonywania zapisów księgowych.

Kontrola formalna dotyczy zgodności zaszłości gospodarczej i opisującego ją dokumentu pod względem zgodności z uregulowaniami prawnymi.

Kontrola merytoryczna polega na sprawdzeniu zgodności treści dokumentu z rzeczywistym przebiegiem opisywanej w nim zaszłości gospodarczej.

Kontrola rachunkowa dotyczy poprawności obliczeń na sprawdzanym dokumencie.

Kontownica biuro rachunkowe Lódź

Kontownica, płyta do kontowania (księgowania), aparat do kontowania (księgowania) – urządzenie ułatwiające prowadzenie zapisów księgowych w księgowości przebitkowej.

W najprostszej wersji składa się z gładkiej płyty pełniącej rolę podkładki pisarskiej z przytwierdzonymi do niej szynami do przytrzymywania formularza dziennika i karty kontowej. W wersjach rozbudowanych dodane są pomoce ułatwiające ustalenie położenia formularzy względem siebie, umożliwiające zamocowanie dodatkowego dokumentu (np. czeku, kwitu kasowego), linie ułatwiające sumowanie, podkładki pod rękę chroniące przed zabrudzeniem formularza i inne.

Kontowanie biuro rachunkowe Lódź

Kontowanie – prace związane z obsługą księgową konta:

• dokonywanie zapisu na koncie
• wykonywanie wyciągu z konta

Konto księgowe biuro rachunkowe Lódź

Konto księgowe – specyficzne dla rachunkowości urządzenie ewidencyjne, które służy do bieżącego ujmowania operacji gospodarczych. Operacje gospodarcze zapisane na koncie podlegają sumowaniu, tworząc obroty konta, czyli sumę zapisów po jednej stronie konta.

Konto księgowe służy do grupowania jednorodnych operacji gospodarczych w celu odzwierciedlenia stanu i zmian określonego składnika aktywów, pasywów lub wyników (kosztów, przychodów, strat i zysków nadzwyczajnych). Zapisy na kontach dokonywane są najczęściej w mierniku pieniężnym.

Z pojęciem obrotu konta związane jest saldo konta, które jest różnicą pomiędzy obrotami konta. 

Konto księgowe może wykazywać dwa rodzaje sald:

• saldo początkowe (Sp) – określające stan składnika na początek okresu sprawozdawczego, oraz
• saldo końcowe (Sk) – mówiące o stanie składnika na koniec okresu sprawozdawczego.

Każde konto księgowe zawiera następujące elementy:

1. Nazwę konta (dostosowaną do istoty ujmowanych na nim składników lub zjawisk gospodarczych).
2. Symbol cyfrowy (ułatwiający jego identyfikację).
3. Dane identyfikacyjne operacji, tj: datę dokonania operacji, datę zapisu, numer dowodu księgowego, treść operacji.
4. Kwotę operacji.

Konto księgowe dwustronne, tzw. ”konto teowe (T)” wykazuje dwie strony:

• Strona lewa – nosząca nazwę Debet (Dt) lub Winien (Wn), gdzie zapisanie operacji gospodarczych określa się jako: obciążenia konta lub zapisanie w ciężar konta,
• Strona prawa – nosząca nazwę Credit (Ct) lub Ma (Ma), w przypadku którego zapisanie operacji nosi nazwę: uznania konta lub zapisania na dobro konta.

Z funkcjonowaniem kont księgowych wiążą się następujące czynności:

1. założenie konta,
2. otwarcie konta,
3. ewidencja operacji gospodarczych,
4. zamknięcie konta.

Można wyróżnić następujące (podstawowe) rodzaje kont:

1. Konta bilansowe (konta księgi głównej) – ewidencjonuje się na nich składniki aktywów i pasywów bilansowych:
   • konta aktywne – odpowiadają składnikom aktywów,
   • konta pasywne – odpowiadają składnikom pasywów,
   • konta aktywno-pasywne – mogą występować jednocześnie po stronie aktywów i pasywów bilansu;
2. Konta wynikowe (procesowe) – służące do ewidencji kosztów (strat) i przychodów (zysków);

Dodatkowo, ze względu na szczegółowość prezentowanych informacji, konta księgowe można podzielić na:

1. Konta syntetyczne – charakteryzujące się wyższym stopniem agregowania operacji gospodarczych niż konta analityczne.
2. Konta analityczne (konta ksiąg pomocniczych) – prowadzone są do kont syntetycznych (księgi głównej) w celu prowadzenia szczegółowej ewidencji. Sumy obrotów i sald kont analitycznych muszą zgadzać się z obrotami i saldami konta syntetycznego, do którego są prowadzone.

Konto bilansowe biuro rachunkowe Lódź

Konto bilansowe służy do ewidencji zmian w stanie składników aktywów oraz pasywów ujętych w bilansie i jego zadaniem jest:

• przejęcie stanów początkowych z bilansu otwarcia (bilansu początkowego),
• ujęcie zmian tych stanów spowodowanych zaistniałymi operacjami gospodar­czymi,
• wykazanie stanów końcowych poszczególnych składników aktywów i pasywów celem ich prezentacji w bilansie zamknięcia (bilansie końcowym).

Aktywa i pasywa są ujęte w bilansie na zasadzie przeciwstawności, co pociąga za sobą konsekwencję przeciwstawnego funkcjonowania kont aktywów i pasywów.

Zasady funkcjonowania kont aktywów:

1. Po stronie debetowej zapisywany jest stan początkowy danego składnika pochodzący z bilansu otwarcia oraz wszystkie jego zwiększenia zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
2. Po stronie kredytowej są zapisywane wszystkie zmniejszenia danego skład­nika bilansu zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
3. Obrót debetowy kont aktywów jest większy lub równy obrotowi kredytowemu.
4. Saldo końcowe kont aktywów jest debetowe (zapisywane dla równowagi po stronie kredytowej) lub nie występuje.

Zasady funkcjonowania kont pasywów:

1. Po stronie kredytowej zapisywany jest stan początkowy danego składnika pochodzący z bilansu otwarcia oraz wszelkie zwięk­szenia składnika bilansu zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
2. Po stronie debetowej zapisywane są wszystkie zmniejszenia danego składnika bilansu zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
3. Obrót kredytowy kont pasywów jest większy lub równy obrotowi debetowemu.
4. Saldo końcowe kont pasywów jest kredytowe (zapisywane dla równowagi po stronie debetowej) lub nie występuje.

Konta bilansowe otwierane są oddzielnie dla każdej pozycji bilansowej i noszą nazwę składnika majątkowego, dla którego są prowadzone.

Kompensata rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Kompensata w rachunkowości to sposób zniesienia wzajemnych rozrachunków pomiędzy podmiotami lub zniesienia różnic księgowych w księgach jednostki, w następujących formach:

1. Zgodnie z Kodeksem Cywilnym w rozrachunkach, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, możliwe jest potrącenie własnej wierzytelności z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są:

• pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku,
• obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Nie mogą być kompensowane:

• wierzytelności nieulegające zajęciu;
• wierzytelności o dostarczenie środków utrzymania;
• wierzytelności wynikające z czynów niedozwolonych;
• wierzytelności, co do których potrącenie jest wyłączone przez przepisy szczególne.

Kompensatę inicjuje oświadczenie złożone drugiej stronie. W wyniku kompensaty obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Kompensaty zwykle dotyczą rozrachunków handlowych, mogą to być także potrącenia publicznoprawne. Kompensaty mogą być:

• dwustronne (wzajemne),
• wielostronne, gdy są umową wielu podmiotów, a w jej ramach dochodzi do umownych relacji dwustronnych.

2. Podczas inwentaryzacji, gdy niedobory i nadwyżki inwentaryzacyjne:

• zostały stwierdzone w toku tego samego spisu z natury,
• powstały w wyniku niezawinionej pomyłki,
• dotyczą jednej osoby materialnie odpowiedzialnej,
• dotyczą tych samych lub podobnych składników majątkowych,

Można je skompensować o mniejszą ilość ze stwierdzonych różnic (nadwyżki lub niedoboru) oraz niższą z cen kompensowanych składników majątkowych.

Komisja Nadzoru Audytowego biuro rachunkowe Lódź

Komisja Nadzoru Audytowego – kadencyjny organ administracji publicznej, niezależny w swoim działaniu, kolegialny, finansowany z budżetu państwa, działający na mocy ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz. U. Nr 77, poz. 649 i Dz. U. z 2010 r. Nr 182, poz. 1228).

Kadencja Komisji Nadzoru Audytowego trwa 4 lata. Komisja działa na posiedzeniach, które mają odbywać się co najmniej raz w miesiącu i być zwoływane i prowadzone przez Przewodniczącego KNA, a także w trybie obiegowym, z tym że podejmowanie uchwał następuje na posiedzeniach.

Komisja Nadzoru Audytowego sprawuje nadzór publiczny nad:

1. wykonywaniem zawodu biegłego rewidenta;
2. działalnością podmiotów uprawnionych do badania sprawozdań finansowych;
3. działalnością Krajowej Izby Biegłych Rewidentów.

Klasyfikacja Rodzajowa Środków Trwalych biuro rachunkowe Lódź

Klasyfikacja Rodzajowa Środków Trwałych (KRŚT) - usystematyzowany wykaz obiektów majątku trwałego, tj. środków pracy i przedmiotów długotrwałego użytkowania zaliczonych do środków trwałych według funkcji, jaką te obiekty spełniają w procesie wytwarzania dóbr i usług materialnych lub w toku nieprodukcyjnego użytkowania.

KRŚT została wprowadzona do stosowania na mocy Zarządzenia Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 17 grudnia 1991 r. - stanowiła załącznik do tego zarządzenia wydany odrębnie w serii wydawniczej GUS "Zeszyty Metodyczne", Warszawa 1991.

KRŚT przeznaczona była do stosowania przez wszystkie podmioty gospodarki narodowej prowadzące ewidencję księgową środków trwałych. Klasyfikacja stosowana była w sprawozdawczości statystycznej i w ewidencji księgowej środków trwałych.

W związku ze zmianą definicji środka trwałego została opracowana Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) uwzględniająca powiązania z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) oraz Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) i wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317).

Od dnia 1 stycznia 2011 r. obowiązuje Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) według Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz.U. Nr 242, poz. 1622).